- Puść mnie. To boli. - Gloria wyszarpnęła rękę.

nie zmusisz mnie do milczenia.
- Moja matka? - powtórzyła Gloria. - Moja matka była w szkole?
narzucało. Złoty był baldachim nad łóżkiem oraz ciężka, elegancka kapa. W trzech oknach
- Zatańczy pani ze mną.
Siedział sztywno na swoim miejscu, z wzrokiem utkwionym nieruchomo przed siebie, napięty, gotów w każdej chwili, gdyby tylko wyczuł zagrożenie, próbować ucieczki. Mocno zacisnął usta, widziała, jak walczy z bólem i słabością.
żeby zadowolić każdego gościa. Lucien był równie zaskoczony, jak wszyscy, kiedy
dziewczyną, rok lub dwa lata starszą od jego kuzynki.
- Mogę mu odstąpić swój taniec - zaproponował hrabia, wyglądając przez okno, jakby
- Tak jest. - Siostra spojrzała na matkę Glorii, po czym znowu na ledwie żywą Liz. - Czy wiesz, o co może chodzić?
Z początku była tak osowiała, że nie cieszył jej zwykły rytuał, ale stopniowo rozchmurzyła się, ulegając magii St. Charles. Była znów szczęśliwa, że przemierza hotelowe sale u boku ojca. Tata ją kochał, tego była pewna, obydwoje też kochali to miejsce. Tutaj mama nie mogła zrobić jej nic złego.
napotkała jego oczy, dostrzegła, że zniknął z nich spokój i pewność siebie. Strach Kilcairna
- Patterson, nasz kochany szef.
- To dobrze. O nic więcej nie proszę... na razie.
- Mówił pan, że to będzie kameralne przyjęcie - szepnęła panna Gallant.

— Mój Boże! — wołał. — Ktoś wypuścił psa! A on nie był karmiony przez dwa dni. Szybko, szybko, bo będzie za późno!
- Ty tak nazwałeś to miejsce? - spytała.
- Ludzie oczekują w St. Charles wszystkiego, co najlepsze, a my musimy dbać, żeby byli zadowoleni. Inaczej poszukają sobie innego miejsca.
- Nie pozwolę jej - szepnął stanowczym tonem. - Przysięgam ci, Glorio, że nie dopuszczę, by stanęła między nami.
- Mama będzie wściekła.
Fiona roześmiała się i pieszczotliwie uszczypnęła córkę w policzek.
Robert rzucił maskę na podłogę.
- Co się dzieje?
- Rozumiem. - Łzy popłynęły jej po policzkach. Rzeczywiście nie miała teraz gdzie
Wziął ze stolika srebrną tacę z listem. Z trudem się powstrzymała, żeby go nie
- Nie ma pośpiechu. - Gloria uśmiechnęła się szeroko.
Po plecach przebiegł jej dreszcz. Przez cały dzień nie była w stanie myśleć o niczym
jedna ze starszych uczennic, i podbiegła do okna w końcu sali. Twarz płonęła jej z
To małe miasteczko na południu Stanów wydawało się w sam raz. Przyjeżdżało tu sporo turystów i łatwo było wśród nich zniknąć. Być może schronienie wynalezione przez CIA na jakimś odludziu byłoby lepsze, lecz w tym celu należało skontaktować się z odpowiednimi osobami, a Klara nie ufała nikomu.
- I jeszcze jednego jestem pewna.